De Adder: van Theriak tot Kippenanus

Symboliek van de adder:
Als slangenfiguur is de giftige adder binnen het christendom  een negatief symbool voor verraad, listigheid en verderf, de duivel in slangengedaante, Het begrip 'addergebroed' met de veelzeggende betekenis:
'boosaardige menschen, die door nijd en laster het geluk van anderen vergiftigen'

Echter in andere culturen is de slang het positieve symbool voor geneeskunde: hij kan zijn eigen huid afwerpen wat symbool staat voor herboren worden c.q. genezen zijn en is zodanig in het esculaapteken gebruikt voor artsen.
Slangen staan ook voor vernieuwing, verjonging, wedergeboorte en dualiteit door de gespleten tong.

In elk geval werden aan de slang magische krachten toegekend en en is hij dan ook een dankbaar onderwerp binnen de wereld van legenden,mythologie en esoterie.

En binnen de kwakzalverij werd de adder veelvuldig gebruikt.

Genezing van een wond zou bespoedigd kunnen worden door de kop van een adder op de wond te drukken en het dragen van een addertong als amulet zou bescherming bieden tegen divers onheil. Het addervet zou een probaat middel zijn bij syphilis.

Echter is de adder eeuwenlang bekend als ingrediënt voor het legendarische wondermiddel: theriak, en gedurende de middeleeuwen slechts betaalbaar voor de welgestelden.

Al meer dan 2000 jaar lang is theriak bekend als samengesteld geneesmiddel, met als belangrijkste ingrediënten de monnikskap en een reeks giftige planten uit de nachtschade-familie als bilzekruid, alruin en wolfskers. Aanvankelijk als tegengif ontwikkeld en later als geneesmiddel voor de meest verschrikkelijke ziekten als de pest.
Rond de jaartelling vernieuwt de Griekse arts Andromachus, de lijfarts van Nero, het recept. Hij verhoogt het aantal ingrediënten tot 64; voegt gedroogd addervlees als belangrijk ingrediënt toe en ten derde verhoogt hij de hoeveelheid opium in het geneesmiddel met een factor vijf.

In 1908 werd het middel van de reguliere medicijnlijst geschrapt, maar is tot op heden nog steeds verkrijgbaar als ontgiftingsmiddel in zijn algemeenheid.

En wat heeft de genoemde kippenanus nu met het verhaal te maken?
Het schijnt zo te zijn dat wanneer je door een adder bent gebeten, hetgeen overigens dan toch echt je eigen schuld is, (te dichtbij gekomen of hem uitgedaagd) mits je op het spreekwoordelijke gras bent gaan zitten, je een kippen- of kalkoenanus op de bijtwond moet leggen.
Tja: een loslopende kip of kalkoen zo bij de hand zal niet meevallen...

In elk geval geen alcohol, koffie of thee drinken of pijnstillers, rustig gaan liggen als je misselijk wordt. Over het algemeen geeft een anti serum nog veel meer bijwerkingen en gaat het in de meeste gevallen wel over, alhoewel een bezoek aan de arts uiteraard wel aan te raden is. Lees meer hier.

En MOCHT iemand (te laat) nog met een kippenanus aan komen rennen, dan kun je het kleinood altijd nog volgens speciaal recept bereiden: in Frankrijk schijnt het een delicatesse te zijn en in Myanmar rijgen ze ze aan sate-stokjes.
Het medicijn van de anus is afkomstig van Ambroise Pare (16e eeuw) die overigens ook nog de mogelijkheid aangeeft een levende kat of hond overdwars open te snijden en dan op de beet te leggen tot het is afgekoeld.
Ik denk persoonlijk voor het rustig liggen en verder niets te doen...ben namelijk in het bezit van een hond waar ik nogal gek mee ben.

Anus de Poulet aux piments et aux oignons

Na wat zoeken heb ik een artikel gevonden over het gerecht met kippenanusjes.
Dit betreft een gerecht uit de Koreaanse keuken, genaamd: Dak-Jong-Jip, vrij vertaald naar: 'Het Huis van de Kippenpoep'.

Degene die het artikel heeft geschreven omschrijft de smaak als onschuldig, maar het idee een anus naar binnen te werken kost hem veel moeite. Het ding heeft een rubberachtige, zowel taaie als knapperige structuur, alsof je op een gare inktvisring met een vulling van een stuk bleekselderij kauwt. Gelukkig is het gerecht omgeven door uien en chilipepers.