HUBERTUS

Formaat:

Thema: patroonheilige van de jagers

Datum:  2018

De Legende van Hubertus van Luik:

Hij werd geboren omstreeks het midden van de 7e eeuw en leidde een losbandig leven. Zo had hij de euvele moed om op Goede Vrijdag te gaan jagen. Net toen hij een hert wilde neerschieten, verscheen er een lichtend kruis tussen het gewei. Hubertus keerde geschrokken naar huis, liet de jacht voor wat het was, bekeerde zich en trad in dienst bij Sint Lambertus wie hij als bisschop van Tongeren-Maastricht na diens dood opvolgde.

Terwijl hij oog in oog stond met het hert met dat lichtende kruis tussen het gewei, hoorde hij ook een stem die hem vroeg bisschop Lambertus op te zoeken. Deze gebood hem boete te doen, waarop Hubertus zich in het bos terug  trok en een en een voorbeeldig kluizenaar werd. Daarna volgde hij Sint Lambertus op als bisschop. Na zijn dood werd hij heilig verklaard en tot patroonheilige van de jagers, het bos en het milieu uitgeroepen. 

Een oude Hubertusmedaille met 'gebruikssporen'. Je kunt zien dat de medaille in de zak is gedragen: het reliëf is al behoorlijk afgesleten door het wrijven. 
De (geiten)hoefjes vallen bij het sluiten van het kastje in elkaar en vormen zo een bidpose.

De stola geldt als de enige en echte relikwie van Hubertus en neemt voor het eerst sinds de reliekverering een grotere rol in dan het gebeente van de heilige.

De stola en de gouddraden die er uit getrokken werden dienden als middel tegen hondsdolheid bij mensen.

Hoe ging dit in zijn werk?
De pelgrims die gebeten waren door een met rabiës besmette hond pelgrimeerden naar Saint-Hubert.
Daar werd een sneetje in het voorhoofd gemaakt en in dat sneetje werd een fragmentje van een gouddraad uit de stola gelegd. Vervolgens werd er een zwarte band van stof om het hoofd gedraaid om het draadje op zijn plaats te houden en diende de zieke hier 9 dagen mee rond te lopen. In die 9 dagen moest hij, naast een hoop gebeden uiteraard,  zich houden aan een aangepast dieet, wat geen straf bleek te zijn: vis, klein wild en wijn stonden op het menu maar dit moest koud worden genuttigd. Dan mocht hij zich vervolgens 40 dagen niet kammen of wassen en ook niet in de spiegel kijken.

De hertenkopjes, die ik voorzien heb van kruishangertjes, zijn de ornamenten van de wandelstokken van mijn ouders.

Sint Hubertus vertoefde nog graag in de natuur en dat kwam hem goed van pas tijdens zijn missiereizen naar de Kempen, Brabant en de Ardennen. Hij wordt daarom ook wel 'de Apostel van de Ardennen' wordt genoemd.

Veel meer interessante weetjes vind je in mijn blog over Hubertus.

Bronnen:

http://www.int-st-hubertus-orden.de/html/sankt_hubertus_2-3.html

http://www.lescompagnonsdesainthubert.com/de_geschiedenis_en_de_gebruiken.ws

https://www.kerknet.be/parochie-lokeren-moerbeke/evenement/feest-van-sint-hubertus-3-nov

Beschermheiligen in de Lage Landen, pag 84-85

Deftige Devotie (Religieus Museum Uden) pag 171 t/m 173